ديروز رفتم تئاتر
اجراي اول بود. صبح همون روز تازه دكور زده بودن. صدا تنظيم نبود.
موسيقي بلندتر از حدي بود كه بشه صداشونو واضح شنيد.
با ديد منتقدانه ولي جلو نرفتم. دلم مي خواست همه حواسم بهش باشه. مثل قديما. داستانشونو دوست داشتم.
تمام مدت تو چشمام نگاه مي كرد و ديالوگ هاشو مي گفت.
نمي تونستم مستقيم نگاهش كنم.
حتي نمي تونستم نگاهش نكنم.
براش نوشتم، بهتر نبود از ميكروفون پرتابل استفاده مي كردين؟
نوشت: میکروفن در تیاتر غلطه
نوشتم: تكنولوژي بده؟؟؟ صداتون آسيب ببينه درسته نه؟
نوشت: نه. تیاتر آداب خودشو داره. مشکل باید طور دیگه ای رفع بشه
پ ن.:
مشكل اينجاست كه پول همه جا حرف اولو مي زنه.
