Wohin?

Zur Liebe?

Aber die Liebe

führt zum Grübeln

Zum Grübeln?

Aber das Grübeln

führt zur Trauer?

Zur Trauer?

Aber die Trauer

führt zum Mitleid

Zum Mitleid?

Aber das Mitleid

führt zur Verzweiflung

Zur Verzweiflung?

Aber die Verzweiflung

führt zu den Fragen

Zu den Fragen ?

Aber die Fragen

führen zu Antworten

Zu Antworten ?

Aber die Antworten

führen zu Auflehnung

Zu Auflehnung?

Aber die Auflehnung

führt zum Tod

Also zum Tod?

Aber ohne die Auflehnung

Ohne das Mitleid

Ohne die Liebe

was wäre das Leben?

Erich Fried

Die Stille ist meine Zukunft

به كجا؟

به عشق؟

اما عشق

به تامل مي انجامد

به تامل؟

اما تامل

 به اندوه مي انجامد

به اندوه؟

اما اندوه

به همدردي مي انجامد

به همدردي؟

اما همدردي

به درماندگي مي انجامد

به درماندگي؟

اما درماندگي

به سوال ها مي انجامد

به سوال ها؟

اما سوال ها

به پاسخ ها مي انجامند

به پاسخها؟

اما پاسخها

به ستيزه مي انجامد

به ستيزه؟

اما ستيزه

به مرگ مي انجامد

پس به مرگ؟

اما بي ستيزه

بي همدردي

بي عشق

زندگي چه مي تواند بود؟

اريش فريد

از كتاب سكوت آينده من است

آدم بزرگ شدن یعنی یاد بگیری قلبت را پنهان کنی؛
حتي از خودت

به مقتضای زمان
اقتصار کن سعدی
که آنچه
غایت جهد تو بود
کوشیدی

فرهیختگی یعنی قابلیت شنیدنِ تقریباً هر چیزی بی آنکه آرامش یا اعتماد به نفس‌تان را از دست بدهید

رابرت فراست

 تو دنیاي من ، یک خیابونایی هستن که " دیگه " نمی خوام توی پیاده روهایشون قدم بزنم و در و دیوارشون و درختهاشون و آسمون بالای سرشون رو دوباره ببینم .

اين روزها وقتي دارم زمان نسبتا زيادي رو پياده‌روي مي كنم، خيلي به اين موضوع فكر ميكنم. كاش ادم مي تونست هر وقت دلش مي خواست خاطراتش رو (بد يا خوب) ديليت كنه. اونوقت شايد مي تونست به معناي واقعي خودش باشه. اونوقت در مواجهه با وقايع اين خودش بود كه تصميم مي گرفت نه تجربياتش.