پسر داییم الان تو فیس بوکش نوشته :
عمو همیشه بلند صحبت می کرد. زود عصبانی می شد و زود خوشحال می شد. عاشق زن عمو بود اینو از ترانه هایی که فی البداهه میخوند میشد حدس زد.
دایی همیشه آروم صحبت می کرد. اونقدر آروم که وقتی باهات حرف میزد باید گوش هات رو بهش نزدیک میکردی. احساساتش رو به سادگی بروز نمی داد.
وقتی بچه بودم برای رفتن به خونه شون لحظه شماری میکردم. بعدها که بزرگتر شدم کمتر میدیدم شون. شاید سالی نیم ساعت. ولی با اون نیم ساعت مدت مدیدی زندگی میکردم.
عمو حدود 2 ماه پیش رفت. دایی هم دیروز.
دلم برای هر دوشون تنگه امشب.
برای من مردهایی که با احساسشون مشکل ندارند و اونو همون طوری که هست بروز می دن، به طرز عجیبی جذاب و قابل احترام هستند.
