من اصولا خيلي به ندرت دست از پا خطا مي كنم
يعني تو ده سال گذشته كمتر از ده مورد پيش اومده كه خودمو هنوز كه هنوزه سر اون موضوع سرزنش كنم و نبخشم؛ البته گند هم كه به بار آوردم به همون نسبت "به ندرت بودنش" خيلي بزرگ بوده، انقدر كه خودم شوك زده ترين ناظر ماجرام.
اما يك چيزي رو خيلي خوب فهميدم، بي رحمانه ترين نوع قضاوت، قضاوت هر كسي نسبت به خودشه. درست شبيه مار بوآيي كه پيچيده بهت و هر لحظه حلقه رو تنگ تر مي كنه و نمي ذاره تكون بخوري
راستش اين همه آدم تو دنيا زندگي مي كنن، آيا همه سر اشتباهاتشون انقدر هولناك، دست نيافتني، مچاله و به فنارفته مي شن؟؟؟
