کرگدن

حالا دیگر مدت هاست که دنبال علت و معلول ها در جایی بیرون از خودم نمی گردم.

همان کاری را می کنم، که خودم می خواهم...

همان چیزی می شوم، که خودم می خواهم...

همان جایی می روم، که خودم دوست دارم...

اگر خوب بود، که ذوق می کنم؛

اگر بد شد، کسی را مقصر نمی دانم.

پیش ترها یک دور کامل می زدم تا برگردم به همان نقطه ای که از ابتدا آنجا ایستاده بودم با کلی قیل و قال و سرزنش و خودخوری؛ اما این سال ها یاد گرفتم، حتی زنجیر خودم هم نباشم.

به خودم می گویم:

مجبور نیستم، جایی بروم که نمی خواهم...

مجبور نیستم، جوری لباس بپوشم که نمی خواهم...

مجبور نیستم، با کسانی مراوده داشته باشم که نمی خواهم...

مجبور نیستم، با آدم هایی همسفره بشوم که نمی خواهم...

یاد گرفتم کرگردن باشم، با این موضوع کنار بیایم و خوش بگذرد.

یک کرگدن ساکت و بی حاشیه