جايي خواندم، هر كسي هنگام مرگ بوي آنجايي را مي دهد كه دلتنگش است

نمي دانم چطور

شايد

براي لحظه اي

چشم هايش بسته مي شوند و حجمي از او متراكم مي شود؛

و ناگاه در رهايي اش غلت مي زند

نمي دانم 

شايد

ناگهان غافلگير ناگهاني خودش مي شود

زماني طول مي كشد تا كامل رها شود

كشيده مي شود به سمتي و دلش هنوز وصل جاي ديگر است

اما ناگزير است و بايد را مي فهمد...