نيچه يه جايي ميگه ما بيشتر دلباخته ي اشتياقمون هستيم تا اون چيزي كه اشتياقمونو برانگيخته كرده...
شايد...
شايد، اما من فكر مي كنم يه چيزي غير از اون اشتياق و دلباختگي هم هست...
يه حرف مشترك...
درست وقتي كه اون شوق با يه دنيا نبايد همراه بشه، براي هميشه و هميشه جاي خاليش درد مي كنه...
زخميه كه هرگز التيام يافته نمي شه و حرفيه كه فقط و فقط به يه نفر ميشه گفت.
همون كسي كه نيست.
