همهچیزهای عظیم و مهمی که میشناسیم کار عصبیهاست. همهمکتبها را آنها بنیان گذاشتهاند و همه شاهکارها را آنها ساختهاند و نه کسان دیگر.بشریت هرگز نخواهد فهمید که چقدر به آنها مدیون است و بخصوص آنها برای ارائه این همه چیز به بشریت چقدر رنج کشیدهاند. ما از شنیدن موسیقی خوب، از دیدن نقاشی زیبا لذت میبریم، اما نمیدانیم که برای سازندگانشان به چه بهایی تمام شدهاند، به قیمت چه بیخوابیها، چه گریهها، چه خندههای عصبی، چه کهیرها، چه آسمها، چه صرعها، و چه مقدار اضطراب مرگ که از همه آنهای دیگر بدتر است
مارسل پروست
در جستجوی زمان از دست رفته