تو روابط بين آدم ها اين امر يه اتفاق رايجه كه بعضي‌ها برداشت هاي غير واقع و گاه موذيانه و از روي شيطنت خودشون رو از طرف مقابل با اطمينان و با صداي بلند مي گن (حالا به هر دليلي، كه يكيش هم ميتونه كسب شناخت از توصيف هاي طرف مقابل از خودش باشه)؛ بعد طرف مقابل كه اصلا توي اين عوالم نيست يا در واقع مدتهاست كه ديگه تو اين عوالم سير نمي كنه، در نهايت حيرت، ساده ترين بياني كه مي تونه داشته باشه، اينه كه بگه: "تو منو نشناختي".
من اينو خيلي خوب مي تونم تشخيص بدم. مي دونم جر و بحث و اثبات و انكار هيچ فايده‌اي نداره وقتي رابطه اي به اينجا مي رسه. فقط بايد گذاشت و گذشت.
