رئیسم گفت: یه کم سیاست داشته باش و هر چی رو که احساس می کنی مستقیم به زبون نیار
گفتم: من معمولا حرف نمی زنم اما فکر می کنم، روی ماها روش رضاخانی جواب می ده. ملایم که باشی آخرش مجبوری خودت بقیه رو کول کنی و کارتم پیش ببری.
پرسید: تو چی خوندی؟
گفتم: ترجمه آلمانی.
گفت: پس همینه که خلق و خوت شبیه نازی های آلمانی شده.
ها...ها...ها
من: 😶
پ ن.:
به نظر من آدم هم می تونه سختگیر باشه هم حامی. اما به محض اینکه میفته به ندید گرفتن و ول کردن اوضاع، تنها احساسی رو که تجربه می کنه، حماقته.
