اتفاقا آدم تو زندگیش دقیقا یه چیزو خیلی خوب می دونه:
اینکه داره تاوان کدوم بی راهه رفتنشو تو زندگی پس می ده.
مگه میشه که ندونه؟؟؟ آدم جلوی خودش که نمی تونه بازی کنه. دقیقا موقعی که داره تو چشمای خودش تو آیینه نگاه می کنه، خود واقعیشو با بی رحمی میاره جلوی چشماش. فاجعه تمام عیارش هم اونجاست که خودشو یه جوری بالا بیاره که نتونه توجیه منطقیش رو به احساس شکستش چیره کنه.
تو زندگی یه وقتایی هست دل آدم یه جایی گیر کرده و نتونسته خودشو از حسرت نشدنش خلاص کنه. یعنی دقیقا اونجاهایی که منفعت طلبی رو جای منطق به خودش قالب کرده...
سال های بعد برای خلاصی از اون حسرت خفه کننده باید خودشو عادت بده به هیچی فکر نکردن و هیچیو ندیدن...
