نمي دونم اين كجاش عدالته واقعاً
آدم هايي كه دوستشون داشتيم و حضورشون تو زندگيمون تاثيرگذار بود و آزارشون به هيچ كس جز خودشون نمي رسيد، جلوي چشمامون جون دادن و رفتن، اما جانوراني كه حضورشون جز كثافت براي خودمون و زندگيمون نداره، مثل يه غده سرطاني دردناك هر روز گنده تر و آزاردهنده تر مي شن.
و ما هر روز با جون دادن دسته اول يك بار مي ميريم و اما انگار آستانه دردمونو نسبت به دسته دوم از دست داديم و سِر شديم كلاً
