دارم یه سریال 108 قسمتی کره ای می بینم که تولید سال 2013-2014 است. رتبه 8.3 از 10 رو تو IMDb داره.
بالغ بر 10 شخصیت اصلی و چند صد شخصیت فرعی و سیاهی لشکر داره.
بیشتر از موضوع سریال، از خودم به عنوان بیننده حیرت زده شده ام که چطور مغزم طاقت آورده و این همه شخصیت و داستان رو با هم قاطی نکره و باز هم داره ادامه می ده.
داشتم به این فکر می کردم ما یه سریال تاریخی می سازیم بعد کل داستان حول خانم بازی یه نفر می گذره و تو هر لحظه اش انگشت اشاره نویسنده و بازیگر و کارگردان و تهیه کننده رو احساس می کنیم و این جمله پنهان شده در کل ماجرا که:
"ما که گفته بودیم بهت؛ نگفته بودیم؟ حالا باور نداری، پس بیشین ببین چی نشونت می دیم؛ دیدی حالا؟؟؟ باید باور کنی، واقعیت فقط همینه که ما داریم بهت می گیم"
پ ن.:
1)
جمله اول یکی از کلیدی ترین جملات این سریاله. چند روزیه که دارم فکر می کنم، چقدر آدم باید فکر کنه و چی میشه که آخرش می تونه یه همچین جمله ای رو در قالب دیالوگ به مخاطبش منتقل کنه.
2)
و یک جمله دیگه:
*یک درخت باید که در باد خم نشده؛ (وقتی که خم شد) بستگی داره که به کدوم جهت خم بشه*
3)
و موسیقی متنش عجیب آدمو می گیره.
King's Daughter, Soo Baek Hyang : 2013–2014
http://thisplaylist.com/song/play-mp3/jeongeupsa--pop-ver.html
