داشتم فكر مي كردم، اين اواخر خيلي وقتا تو حرفام - چه گفتاري و چه نوشتاري - آوردم كه بيشتر سوءتفاهم هاي ما از سر اينه كه با هم درست و حسابي و رو در رو حرف نمي زنيم.
نمي فهمم چرا انقد با حرف زدن هدفمندي كه بر پايه عقل و قانون باشه، مشكل داريم؟
چرا ترجيح مي ديم تو روي طرفمون بگيم حق با توئه، اما ته ذهنمون به چيزي كه مي گيم نه فقط باور، بلكه اعتقاد هم نداريم؟
