به نظر من هیچ کاری آسونتر ازانجام یه برنامه روتین که پیشینه قبلی یا الگوی مناسب داره، نیست.
اما الان یک ماهه دارم به این دختره می گم برنامه اطلاع رسانی های کمیسیون ها چطوریه و باید هرچی که می خواد ایمیل کنه قبلش به صورت نامه شماره دار ثبت بشه.
باز موقعی که داره یه کاری انجام می ده می پرسه:
لازمه نامه بزنم؟؟؟
لازمه بدم امضا بشه؟؟؟
لازمه اس ام اس بشه؟؟؟
لازمه...
لازمه و کووووفت!!!
یعنی دق می ده آدمو تا یه کاری تا تهش انجام بشه.
و جالب اینجاست که تمام مدت که داره کار می کنه، من باید نفس عمیق بکشم و نقش یه معلم صبور و دلسوز رو بازی کنم؛ در صورتی که در واقع احساس درونی ام چیز دیگه ای می گه.
:/
