اين روزا فكر مي كنم، غربت شايد دلتنگي صداييه كه روياهاتو ساخته، اما براي هميشه خاموش شده.
اين اولين ساليه كه روز تولدش رسيده و خودش نيست.
اين روزا همون آدم هايي كه تنهاش گذاشتن، دارن به اسمش خودنمايي مي كن. بيا و نگاه كن كه دارن، چه جولاني مي دن!!! 😧 انجمن بين المللي تاسيس مي كنن، شركت مي زنن، موسسه خيريه باز مي كنن...
همون فك و فاميلي كه تا پارسال كلي چرت و چرند مي ساختن پشت سرش و براش مي زدن...
همونايي كه منو نديده و نشناخته، انگ دختر تهروني بهم مي زدن...
همونايي كه تو قبرستون درست شكل دستگاه ايكس ري چشم از من بر نمي داشتن...
ديشب يهو عصباني شدم و به خواهرش گفتم حسينيه و مسائل ديني جاي خودش اما آدما بايد جنبه فكري و اجتماعي زندگيشون رشد كنه؛ با هر نگرش و اعتقادي.
بعدش پشيمون شدم از حرف زدن و زود دهنمو بستم كه حرف ناجور ازش ببرون نياد. خواهرش گناهي نداره. مسبب اين داستان جانوريه كه راست راست داره راه مي ره و گردنشو كلفت مي كنه اما تو نفهمي خودش غرقه و هر چندوقت يه بار خبر كثافت كاري هاش در مياد، طوري كه بقيه بايد دوره بيفتن و جمعش كنن.
به اين باور رسيدم كه آدما هميشه نون قلبشونو مي خورن. حتي وقتي كه مي ميرن، ميشه از ميزان حسرت و دلتنگي آدماي اطرافشون فهميد كه طرف چي بوده و چي كاره بوده.
