بالاخره بعد از یکماه و اندی که از اون دوره آموزشی نگارش گذشت، یک کورسوی امیدی پیدا شد که تلاشم ممکنه بی نتیجه نمونده باشه.
واقعاً امیدوارم؛ نه به خاطر عشق و حساسیتی که به ادبیات و نوشتن دارم؛ به خاطر این که فکر می کنم، آدم تا زنده است، باید به دنبال شیوه های کارآمد برای ایجاد ارتباط موثر با مخاطبش بگرده و نوشتن با رعایت قواعد و چهارچوب هاش یکی از مهمترین وسیله های ارتباطیه.
امروز دیدم منشی موقع تایپ نامه صدام کرد. رفتم بالا سرش. گفت: "اون نرم افزار ویراستاریار که معرفی کردی، جای کاماها رو تعیین یا اصلاح نمی کنه؟؟؟"
گفتم: "جای کاما به تناسب مکث در جمله ممکنه تغییر کنه، اینه که نرم افزار نمی تونه تشخیص بده تو کجا مکث داری"
گفت: "آخه اون مواردی که تو اون روز داشتی توضیح می دادی، خیلی زیاد بود. من گیج شدم. نمی تونم تشخیص بدم. مهمه اصلاً؟؟؟"
گفتم: "مهمه که اختراع شده. به دو دلیل، یک زیبایی نامه، دو کمک به خوندن نامه. بااین حال در" نامه اداری" تو فقط با دو نوعش سر و کار داری. اونجایی که تشخیص می دی جمله پایه کدومه، جمله پیرو کدومه و اونجایی که می خوای از جمله ها یا عبارت های معترضه یا واژه های هم نقش دستوری استفاده کنی.
گفت: "سخته"
گفتم: "اولش سخته؛ اما مهمه. نمی خوام بگم من خیلی بلدم، اما تا حدی بلدم. هرجا برات سوال بود ازم بپرس، توضیح می دم. بهت اطمینان می دم، به یه جایی می رسی که اتوماتیک تایپش می کنی.
پ ن.:
در نگاهش چیزی دیدم که خوشحالم.
