نوشتن از اتفاق هاي روزانه رو دوست دارم؛
نگاهم به آدم ها نگاه بايد و نبايدي نيست؛ نمي تونم بگم درموردشون قضاوت نمي كنم، چون همينكه دارم تو ذهنم چيستي، چرايي و چگونگي اتفاق ها و روابط رو تحليل مي كنم، همين يعني قضاوت؛ اما فكر مي كنم، تعاملات آدم ها با هم با تمام تفاوت ها و ويژگي هاشون بهترين فرصت رو براي رشد روحي و ذهني فراهم مي كنه.
نوشتن از روزمرگي ها باعث ميشه نگاه نزديك تري به آدم ها و روابطشون و طرز فكرشون در موقعيت هاي مختلف داشته باشم و اين براي موجود محتاطي مثل من راه خوبي براي يادگرفتن زندگي و تجربه تجربه هاست.
