نوشتن اونم تو فضاي مجازي و درك فاصله ها و قوانين و حريم ها مساله بغرنجي شده ... سنگين شده در واقع.
چون از يك طرف چهارچوب خاصي نداره و از طرف ديگه مرزبندي ها رو تغيير ميده.
اگر مثلاً سعي مي كردي كه نوشتن رو به عنوان شفل انتخاب كني، خوب جور ديگه هم تفسيرش مي كردي؛ اما در اينجا نوشتن مسلماً شغل نيست. صرفاً فضاي خالي بين بخش هايي از يك روز از زندگيه كه مياد تو قالب واژه ها.
اينجا با خواننده هايي در ارتباطي كه مي دوني وجود دارن، مي دوني كه تو رو مي خونن و مي دوني كه هر لحظه ممكنه نظري برات بنويسن، اما درنهايت تو اونا رو نميشناسي، اما اونا تكه هايي از پازل تو رو مي دونن.
اينجاست كه وقتي داري مي نويسي، بايد بپذيري كه قضاوت ميشي و اگرنه، بايد از اساس بذاريش كنار.
