این روزها انگار همه اندوه وسیعی دارند که مقهورشان کرده است؛
چه بر زبان بیاورند و چه نه،
چه با واژه ها همراه شوند و چه در گذر زندگی غرق؛
و هر روز که می گذرد،عمیق تر می شود.

دنیای این روزهایمان اندوه تنیده ای است
شبیه سرخی غروب گاه
که درامتداد افق آسمان را می بلعد؛
شبیه غربت جمعه
سنگین و مکرر؛

شادی همان دانه ای است که می کاریم
و اندوه آفتی است که به گیاهمان می زند.