این چند روزه دارم یک سریال قدیمی یازده قسمتی رو به زبان اصلی می بینم. کاری مربوط به سال 1983 از تولیدی های بی بی سیه. 

و من خیلی اتفاقی و از روی فضولی ذاتی ام پیداش کردم. 

و چه شانسی که همه قسمت هاش با کیفیت خوب تو یوتیوب هست.

اما 

چیزی که مسحورم کرده، صدا و گویش فوق العاده تیموتی دالتونه. چقدر با شکوه و زیبا و پر احساس کلمات رو به زبون میاره... طوری که آدم محو گویشش میشه؛ بعد سعی می کنه کلمات رو بفهمه و معنیشونو درک کنه؛

حتی اگر هزار بار یک قطعه رو ببینه و دوباره بیاد عقب و دوباره از سر نو نگاه کنه و دوباره بشنوه.

اینطوری بگم: 

از اون لحظاتیه که آدم دلش می خواد کلمه به کلمه صداشو لمس کنه  (حتی ببلعه) مبادا چیزی رو... حسی رو و نگاهی رو در جایی از دست بده.

پ ن.: 

اگر یک دلیل داشته باشم که برم انگلیسی یاد بگیرم، فقط و فقط همینه