چند باري اين اواخر اومدم فاميل و همكارا رو از بلك ليست گوشيم در بيارم
چون هر وقت منو ديدن گفتن مثلاً تلگرامت بسته است يا تانگوتو نمي تونيم ببينيم يا چراغ مسنجرت خاموشه...
اما تا دستم ميره طرفشون كه از بلاك در بيان منصرف مي شم.
واقعاً دليل خاصي ندارم براي اين كار
اما بالاخره كه چي... بالاخره بايد يه مرگيم باشه ديگه... مثلاً مامانم مي گه: دور از آدميزادي؛ همكارام مي گن: خودتو مي گيري؛ بعضي فاميل مي گن بداخلاقي...
خودمو چلوندم نتيجه اش شد اين:
آدم واسه عموم( اينم البته روش حرف هست كه كدوم دسته از عموم) بنويسه بسيار قابل تحمل تره تا واسه فك و فاميل و آشنا؛ حداقل كمتر مورد كنجكاوي و پاييدن و قضاوت قرار مي گيره.
