واژه هاموجودات عجيبي هستن.گاهي اصلا لازم نيست به زبون بيان.گاهي هم وقتي به زبون ميان، اوني نيستن كه آدم ميخواسته بگه.اما درهرصورت سعي گفتن بهتر از اصلا نگفتنه. آدما با اولین نگفتن ها از هم دور میشن؛رابطه ها از دست میرن؛آدما هم؛ به همین سادگی با این اولين نگفتن ها.
وقتي دوتا آدم از هم دورن يا جدا،اولين چيزي كه تو ذهن هر كدوم كمرنگ و كمرنگتر ميشه،صدا و آهنگ صداشونه.
گاهي فكر ميكنم،اگه خدا هم باشي و ديده نشي،فراموش ميشي، چه برسه به اينكه يه آدم باشي با تمام حسها و دلمشغوليهاي زمينيات...
فراموشي نعمت نيست
ترس هميشگي و دم به دمه
