براي بعضي آدم ها

یک جایی...

يك گوشه ای ...

هست دست نخورده و نهان؛

وجود دارد، گاهي آن را مي بينند و هست

و گاهي گمش كردند و با تمام وجود دنبالش مي گردند...

اين آدم ها این مکان خاص را خوب - خيلي خوب- می شناسند؛

مکانی که گل‌ها و داستان ها و آدم‌ها و صداها به گونه ای عجیب، در دل هم رشد می کنند...

در هم تنيده و پيچيده...

گاهي شبيه يك پيچك شاداب...

گاهي شبيه يك ويرانه ي خشكيده ...

گاه می‌رسد که خاطره این باغچه، تبسمي بر لب مي آورد و گاهي نمناكي اشك هاي غلتان را.

رویا و واقعیت گاه با فاصله ای حتی کمتر از مویي به هم نزدیک هستند.

گاهي با صبوری و امید، سنگ‌های به ظاهر بی ارزش ساحل، به زمرد و مروارید تبدیل خواهند شد و گاهي تمام گنج دنيا هم اگر باشند، دلتنگي يك عصر جمعه -در آن خلوت تنهايي- را تاب نمي آورند.

اين آدم ها بي قرار كه مي شوند، تمام قرارهايشان را يك به يك به ياد مي آورند.