Ich hoerte, die Augen gewendet
du blicktest zu irdischen Seele.
Was schaust du? denn du bist doch selber
zur Seele der Seele gegangen!
Du bist eine mutige Rose!
Die Rose entflieht sonst dem Herbst:
Doch du bist beim Nahen des Sturmes
zum Herbst, in den Herbstwind gegangen
So, wie vom Himmel der Regen
die staubige Erde zu traenken,
Herabrinnt von allen Seiten:
so bist du ins Ew`ge gegangen.
Sei still nun vom schmerzvollen Sprechen
und Reden; doch schlafe nicht! Siehe,
Du bist in den Schutz eines Freundes,
der liebend dich huetet, gegangen!
Anne Marie Schimmel
دو چشم گشته، شنيدم كه سوى جان نگرى
چرا بهجان نگرى، چون بهجان، جان رفتى؟
گُل از خزان بگريزد، عجب چهشوخ گلي
كه پيش باد خزانى، خزان خزان رفتى
ز آسمان تو چو باران بهبام عالم خاك
به هر طرف بدويدى بهناودان رفتى
خموش باش، مكش رنجِ گفت و گوى، بخُسب
كه در پناه چنان يار مهربان رفتى
آنه مارى شيمل
