یه نفر داشت در مورد کمک به چند نفر صحبت می کرد
داشت می گفت مردم (بعضیاشون البته) چشم ندارن ببینن که تو به چیزی غیر از اونا فکر کنی؛ به محض اینکه متوجه بشن که اولویتت نیستن، شروع می کنن به زیر آب زنی و فضولی و تجسس...
بهش گفتم، می خوای کمک کنی، کمک کن، اما درگیرشون نشو. دلسوزی و درگیر شدن شروع شکستن آدمه. اونوقت دیگه قدرتی نداری که بخوای ازش استفاده کنی.
بعد یاد فیلمی افتادم که جزو معدود فیلمایی بود که این اواخر دیدم و هنوز باهاش درگیرم.
یه دیالوگی داره که خیلی وقته تو مناسبات شخصی و اجتماعیم بهش رسیدم؛ گاهی فکر می کنم، آدم تا چیزی رو با همه وجودش درک نکنه، نمی فهمتش...اما وقتی که فهمید یا بهتر بگم درک کرد...
قطعا دیگه اون آدم قبلی نیست.
"بدترین چیز در دنیا اینه که زیادی بدونی، بهتره که سعی کنی آدم ضعیفی باشی؛ اینطوری خیلی بهتره"
