دنياي آدم هاي خودخواهِ معكوس جايي است كه شيشه ها را يا به عمد مي شكنند يا از روي تظاهر مي لرزانند؛
دنيايي كه در آن - اگر به چار يا به ناچار - به خود پناه ببري،
چه در جمع باشي و چه در خلوت،
چه در هياهو و چه در سكوتي خودخواسته،
بازهم تنهايي.
و تنهايي مگر چيست؟
جز اينكه در وضعيتي قرار بگيري كه حرف مشتركي نيست؟؟؟