غمگين نيستم؛
حالا ديگر غمگين نيستم.
حالا در ميان اضطراب ثانيه هاي شلوغ و سراسيمه،
گاهي كه نفسي مي كشم تا دوباره از نو آغاز باشم،
درست همان هنگام مي آيي و مي روي.
در اندازه يك تصوير،
يك قاب عكس،
يك خاطره.
بعد
نفس فرو رفته و تو رفته اي.
كسي فكر مي كرد، تو در يك قاب عكس بماني؟
حتي خودت؟
