مامان من يه خواهر داره منم يه دختر خاله
بعد اين دوتا تحقيقاً شبيه آدماي اوليه زندگي مي كنن.
٢٠٠ متر خونه دارن، خالي خالي، جاي پرده پارچه ملافه آويزون كردن به پنجره فقط جلوي سوز رو بگيره، سال هاس تو اون خونه كسي آشپزي نمي كنه، از دنياي مدرن امروز فقط يه خط تلفن دارن با يه مودم وايرلس و دو سه تا گوشي موبايل
يه زيلو انداختن تو نشيمن ٥-٦ متري با دو تا پتو بدون تشك. همونجا مي شينن، همونجا مي خوابن شايد هفته دوبار هم از بيرون غذا سفارش بدن. بقيه روزا نون خشك و پنير و شايد ميوه و آجيل بخورن. شبا تا صبح بيدارن، صبا تا عصر خواب. تو آفتاب از خونه بيرون نمي رن؛ اگه خريدي هم پيش بياد يا جايي بخوان برن، ٨ به بعد شب انجام مي دن.
حالا تو اين وضعيت من حكم كارپرداز و تعميركار اينترنتشونو دارم. به محض اينكه اينترنتشون قطع ميشه، مي فهميم دوتايي زنده ان هنوز. چون اگه خارج از اين زمان كسي بهشون زنگ بزنه يا تلفن ها قطعه يا جواب نمي دن
اينا رو گفتم كه وضعيتشونو تصور كنين😶
حدود يه ماه پيش شب تا ٨ دفتر بودم هنوز، ديدم زنگ زدن بهم. خودشون اومدن دنبالم دم شركت (خونه شون دو تا كوچه بالاتر از چهارراه عباس آباد- سهرورديه) منو همينطوري رسوندن خونه مون؛ كشف كرديم كه چرا وايفاي خاله خانم كار نمي كنه و درستش كرديم. دوسه روز بعدش دوباره زنگ زدن كه ايندفه من برم خونه شون يه كاري باهام دارن. بعد از ساعت كار رفتم اونجا و فهميدم كه حافظه گوشي خاله خانم پر شده و به همين دليل بالا نميومده. بازم درستش كردم.
چشمتون روز بد نبينه! بلا نسبت قطب يعني. تا دو تا سريال آشغال تلويزيون رو هم به روش آنتن كشي دهه ٦٠ نديدن، نذاشتن من از اونجا بيام بيرون كه. شب حدود ١٠ منو رسوندن خونه. اما چه رسوندني!!!!
نشون به اون نشون كه از يه ماه پيش جوري سرما خورده و منقبض و دشارژم كه خدا نصيب گرگ بيابون نكنه. در طول اين يه ماه هم همينطوري مثل بچه آدم رفتم شركت و برگشتم خونه كه كاراي خودم عقب نيفته.
اين شد كه از روز چهارشنبه گذشته همينطوري يهو افتادم تو خونه. با فشار پايين و حالت تهوع و تب و لرز. ديگه پرروگي هم جواب نمي ده و كم آوردم رسماً
همه اينا رو گفتم كه بگم من چقد بدبختم كه خاله خانم داره آخر اسفند برمي گرده آمريكا سر خونه و زندگيش و دخترشم اينجا مي مونه تا شايد بعد بيست سال كارش درست بشه بره همونجا؛ و ما پنجشنبه بايد بريم خونه شون كه ازمون خداحافظي كنن.
🤧🤒😭😭😭🤢
