تشكيك

جايي كنار دفتر روزانه ام نوشته بودم:

"براي تمام نه هاي دنيا خودم را آماده كرده ام

از نشدن تا نبودن"

حتي خيلي وقت پيشتر از آنكه كه اتفاق بيفتد.

بعد نوشته بودم:

"گاهي بهترين راه همين است؛

چه منفعتي است در مجادله، وقتي كه در بي نهايت خودت گودال مي بيني؛ در خود فرو مي روي و راهي براي جوشش از نو نيافته اي؟؟؟"

حالا كه دوباره مي خوانمش از سنگيني آنچه كه نوشته ام و به واقعيت تبديل شده است، بر خود مي لرزم.

خم شده ام. 

درست شبيه ميله آهنيني كه در حال ذوب شدن در آتشي ميان ماهيت سرد و نرم خود دچار تشكيك شده است.

و چه هراسناك است تجسم خطي از داستاني در تو كه نيم شبي از ذهنت گذشته است.