سرزمین من جایی است که باید بمیری تا بر صدر بنشینی.
تا وقتی زنده ای، نه کسی تو را می بیند، نه کسی تو را می شنود و نه کسی تو را می خواند؛
به گاه مردن اما
به ناگاه خیالت می شود، تجسم محض
و حرف ها و خاطرات می شوند یادگاری
و تقدست می شود فریادی درگوش فلک؛
سرزمین من جایی که باید بمیری تا بمانی.