دنياي اين روزا دنياي علت و معلولي و دو-دو تا چهار تا هست اما بخش محرزش اينه كه "كاملاً در كنترل" ما نيست؛
يعني هست، اما متغيرهاي مجهولش هم هست و بايد حل بشن.
در دنياي ما افكار علت هستن و شرايط معلول افكار. در واقع دنيا در كنترل ما نيست، چون كنترل همه افكار در اختيار ما نيست.
اين دنيا انقدر توش "X" و "Y" و "Z" و "قص عليهذا" داره كه آدم اكثر اوقات بي خيال حل معادلات ميشه؛
به جاش ترجيح مي ده، آخرِ آخرش "مي نوش، نداني ز كجا آمده اي/ خوش باش نداني به كجا خواهي رفت" بخونه.
رابطه هاي آدم هاي امروز هم متاثر از همين مجهول هاست؛
تا وقتي كه رابطه اي شروع نشده، سلام كردن سخته؛
اما وقتي كه شروع شد، خداحافظى كردن سخت ميشه ...
اين دنيا قطعاً قوانين علت و معلولي خودشو داره، كه مي شه براي هركدومش فرمول رياضي نوشت؛
اما نكته مهم و فراموش شده اين روزها اينه كه:
رياضي با توهم توجيه نمي شه؛
حتي وقتي عاشق مي شي
اگه (X) و(Y) و (Z) و (قص عليهذا)ي وجودِ تو معلوم نشه، عشقت هم نتيجه نميده.
