مادر بزرگم هميشه مي گفت: آدم ها هرچه لباسهایشان گلدارتر، ماجراهایشان بیشتر.
راست مي گفت.
زمانه عجيبي شده است؛ آدم هاي اين روزها اغلب دچار سوءتفاهم، توهم و حسادت هستند.
حال اگر مست قدرتي باشند، جدا افتاده هایشان از قدرت، از بقیه خطرناكترند.
از آنها باید حذر کرد. از نوع توپ های توخالی و طبل های پر صدا و خودخواهان مخالفخوانشان بیشتر؛
چقدر این دنیا کوچک است.
انقدر که وقتی چیزهایی می شنوم از اطراف، ذهن جستجوگر من تکه های پازلش را چنان جفت و جور می کنند که گفتنی نیست.
يادت هست گفته بودم:
آنهايي كه با من و تو "راه" نمي آيند، براي ديگران مي دوند ...
حالا روزي كه گفته ام، آمده است؛ ولي بعيد مي دانم كه آنها همچنان بفهمند.
تنها می توانم بگویم: كاش دل ها در چهره ها بود؛
این چنین روزهایی که صورتک ها می افتند، هر حسی دارم، جز شادمانی.
