مي دانم

حرفهايم تكراري و دايره واژگانم محدود شده اند

و تو مي داني 

هميشه از اين سكون و گوشه گيري برحذرت مي كردم و حالا ببين چگونه بي پناه در خود دست و پا مي زنم

گره خورده و مچاله شده ام

تصاوير خواب هايم تكرار رفتن تو است و سياهي در آنها موج مي زند

و صداها گنك و مبهم

گاهي بلند و مهيب و

گاهي پچ پچه اي پنهاني

و نگاه هايي كه مرا به هم نشان مي دهند؛

تو كه مي داني من از تاريكي مي ترسم!!!

مي ترسم

از اين همه سكوت و نظاره مي ترسم

از اين هراسي كه به جانم ريخته

از خودم

مي ترسم

و از تويي كه هستي و نمي بينمت.

اين سايه هاي سياه هولناكند

ديگر تو

مرا از درون سايه ها تماشا نكن