پنجشنبه، اسفند ۰۷، ۱۳۹۳

عاشق كه باشي
هميشه ازجدايي ميترسي
اين ترس مثل خوره ميفته به جونت
انقدركه باهراتفاقي-هياهويي-يهو خالي ميشي
وقتي هست،دلشوره داري
وقتي نيست،دلشوره داري
وقتي خوبه،غمگيني كه چرا پيشش نيستي
وقتي بده،ديگه خودت نيستي
آتشي ميفته به جونت كه همه ي عالم مي فهمن تو چه دردي داري
هميشه به خودم مي گفتم، آدما خاكستري ان... هم سياهن و هم سفيد. اينكه قضاوتشون كني كه ذاتشون چيه، كار درستي نيست؛ اما الان تنها كاري كه نمي تونم بكنم، منطقي بودنه. افتادم به كندوكاو گذشته كه چي كار كردم كه انقدر زندگيم به هم پيچيده. 
انگار يه حفره ي بزرگ تو دلم باز شده داره همه چيو مي بلعه...