اين چند وقته به دلايلي با عكس ها و ويدئوها و روحيات بچه هاي زير دوسال سر و كار داشتم و عكس العمل هاي اونا رو در ارتباط با بزرگسال ها بررسي مي كردم.
امروز عصر مشغول كاري بودم و خيلي اتفاقي صداي خنده ي نوزادي نظرمو جلب كرد. دقت كه كردم ديدم ويدئويي به (زعم خودشون)!!! جالب بوده كه پدر يا مادر براي شبكه ي نسيم فرستاده. بچه با حركت ها و صداي مادرش از خوشحالي جيغ مي زد و مادر...
مادر بين قربون - صدقه هاش مي گفت: "زشته مامان، به چي مي خندي؟؟؟"
هنگ كردم.
از نظر من بدترين جمله اي بود كه ممكنه يه مادر در اوج احساسات و لذت مادرانه به بچه اش بگه.
اونم بچه اي كه ذهنش به شدت فعاله و هر چيزي رو تا ٥ سالگي به طرز عجيبي ضبط مي كنه.
اين بچه احتمالاً به خاطر خواهد سپرد كه " خنديدن " يكي از زشت ترين كارهاي دنياست و باز احتمالاً همينو به بچه ي خودش ياد ميده.
كاش بفهميم كجاي كارمون ايراد داره...
و وقتي فهميديم، سعي كنيم با يه تغيير كوچك تو تفكر و رفتار و زبانمون فضاي ذهني خودمونو و جامعه مونو عوض كنيم.
