زندگي اين روزهاي ما پر از گره است.
گره هايي كه يكي يكي بر روي هم مي بافيم،
بي وقفه، بي نقشه، بي لچك و ترنج.
مي بافيم... مي بافيم...مي بافيم...
اما...
اما چرا وقتي شانه را فرو مي آوريم،
نمي بينيم كه تارهاي اين فرش از اساس پوسيده اند؟؟؟
گره هايي كه يكي يكي بر روي هم مي بافيم،
بي وقفه، بي نقشه، بي لچك و ترنج.
مي بافيم... مي بافيم...مي بافيم...
اما...
اما چرا وقتي شانه را فرو مي آوريم،
نمي بينيم كه تارهاي اين فرش از اساس پوسيده اند؟؟؟